Cyrk Lautreca się skończył. Lautrec umarł, Schiele też. Cóż za humor. Chyba nie musisz nic udowadniać zdrowy człowieku. Ale świadomość błędu (Stańko), cóż to za świadomość. Chylak (kurator B) spytał mnie, co łączy wszystkich ludzi, których maluję. Może byli chorzy? Nigdy nie udało mi się namalować nikogo chorego. Ale będę jeszcze próbował. Cieślak natomiast (A) to musimy zrobić tą wspólną wystawę. Ale wracając do Śmierci Lautreca, to chyba to wszystko jedno.

Jaka tam królowa umarła. Nieudolnie to robię, ale opisuję człowieka. A jeszcze poważniej, i tak zaraz umrę. Reszta, to wina kuratorów. Oni wybrali obrazy i kazali mi napisać ten tekst.

Niech żyje Frank O’Hara.

Zapraszamy wszystkich spragnionych podróży na letni transfer z placu Hallera na zimową Antarktydę.

Wernisaż 15.07.2022 g. 19.00

Wszystkie wydarzenia są bezpłatne i ogólnodostępne.

Organizatorzy: Stowarzyszenie Pracownia Wschodnia i MOVIDA

Patronat: Instytut Biochemii i Biofizyki PAN, Polskie Konsorcjum Polarne, Akademia Sztuk Pięknych W Warszawie, Notes na 6 Tygodni

Dofinansowano ze środków Muzeum Historii Polski w Warszawie w ramach programu "Patriotyzm Jutra"

Dzień dobry, czy znajdzie Pan / Pani 5 minut aby porozmawiać o duszy?

Raphael Rogiński w Galerii Wschodniej zaprezentuje siebie z wielu stron. Zamieni się w coś co Dakowie nazywają – polifigurą. Dozując światu wykwity swojej duszy, w dniach 8 i 9 czerwca opowie o świecie nie tylko muzycznie, ale i graficznie. Akwarele, gwasze, rysunki i krótkie filmiki są tu pewnego rodzaju kalką odbijającą historię, w której artysta jest obserwatorem, częścią lub kreatorem. Mutanty i hermafrodyci żyją tu z ocaleńcami z holocaustu, ukochane i powiązane rodzinnie Morze Czarne, przebija się do nowo zbudowanej Warszawy (którą autor prac zwiedza z ludźmi duchami), a zwierzę Setha spotyka się z mocami polarnymi.

Sztuka macana nie jest obca autorowi. Surrealizm kosmopolityczny, który Rogiński wyznaje w sztukach wizualnych i trwa przy nim niczym westalka od 10 roku życia, nie raz wpędzał twórcę w kłopoty. Od dziecka wykuwany w kuźni na artystę postanowił oddać się nieuchwytnej muzyce. Wygnany ze szkół artystycznych w odorach skandali i nieobyczajności został minstrelem, by cieszyć dworzan, ludy polis i gawiedź tego świata. Teraz wraca i łączy media w nieskończonym zachwycie nad światem. Wystawa z koncertem i oprowadzaniem będzie wynikającą z siebie jednością, niczym mała kapliczka ludzi-węży przy magicznym źródełku.

Całe życie uważałem. Na bakterie czyhające w ciepłej śmietanie, zimną wodę, guza mózgu i lody. Paraliżował mnie lęk przed niedowładem dolnej części ciała. Ale zachowałem należytą ostrożność, dzięki czemu uniknąłem wielu przerażających niebezpieczeństw. W tym najgorszego: życia. Czaiło się na mnie w świetle potłuczonej latarni, spróchniałym drzewie zastygłym w kształcie sarny i miejscu, gdzie rodzą się myszy z ziemniaków. Jednoznacznie próbowało mnie dogonić. Łypało na mnie płonącym okiem. Nie miało szans: czołgałem się w mroku. Bezszelestnie i niezauważalnie. Siłę dawał mi duch, którego istotę starałem się ukazać na tej wystawie.

W zgiełku i chaosie otaczającego nas świata zapomnieliśmy o tym, co nas naprawdę karmi i odżywia. Nie pamiętamy też, że wciąż mamy do tych zasobów nieograniczony dostęp poprzez swoje wnętrze. By odnaleźć to miejsce, wystarczy się zatrzymać i BYĆ. To przestrzeń, w której można usłyszeć tylko ciszę.. i "w pewnym momencie z tej ciszy zaczynają wyłaniać się obrazy.." Można je zobaczyć na wystawie "Linia ciągła" Iwony Zawadzkiej.

Zbiorowa wystawa warszawskiej galerii i pracowni sitodruku V9.

Prezentacja nie ma konkretnego założenia ani tematu, ma być pokazem wielu różnych estetyk, pomysłów i spojrzeń oraz dać możliwość zobaczenia prac widzianych najczęściej na większym bądź mniejszym ekranie.

Od lat rozmawiamy i oglądamy nawzajem swoje obrazy. Planowana przez nas wspólna wystawa przypadła w momencie, kiedy wydarzenia w Ukrainie burzą przekonanie, że świat wokół jest bezpieczny, zrozumiały i oswojony. W tej sytuacji wracamy do tego, co dla malowania każdego z nas mogło mieć kluczowe znaczenie – dzieciństwa. Do świata, który wbrew obiegowym opiniom, też nie wydawał się wtedy nam obu bezpieczny. Tak jakbyśmy odnaleźli jakiś dawny klucz do tego co wspólne. Dziecko, które rysuje nie mówi, oddaje się na wpół magicznym rytuałom, oswaja świat, w którym żyje. Obrazy rosną wraz z nim i przemawiają swoim własnym tajemniczym językiem. To było i pozostało naszym sposobem życia. Wobec niektórych wydarzeń traci znaczenie to, co można powiedzieć. Chcemy podzielić się dziecięcym rytuałem, który by oswoić świat sięga po inne sposoby niż to, co zdołamy pojąć, napisać, powiedzieć i przedyskutować. Słowa komentarza są raczej bliższe próbie interpretacji snów lub opisywaniu roślin. Jeśli coś może mieć tu znaczenie, to nie dyskursywna treść, a przeżycie, łączące nie tyle malarza z widzem, co ludzi o podobnych potrzebach – zadomowienia we wspólnym świecie.

"Odsypało się, nie chciałem odpuścić i wszystko przeleciało przed oczami. Pojechaliśmy do końca."

Stefan Kornacki : grafiki, rysunki, wideo, poezja, instalacja.

Kurator/ trener : Mariusz Waras

projekt wystawy: Tomasz Świetlik

peformance : Ewa

koncert: STOP

muzyka: Kudłak, Michał Bryndal, Cezary Ostrowski, Homo Faber, Tomasz Januchta, Jerzy Wołowicz.

współpraca: Kwiaciarnia Grafiki, Kolektyw Pogoda

Maska jest formą nierozerwalnie związaną z kulturą człowieka. Może być przedmiotem i podmiotem. Modelem ideowym, archetypem, przedłużeniem ciała.

Maska jest formą przynależności plemiennej, ten fakt zyskuje nowe znaczenie w czasie trwającej pandemii.

Michał Żabko-Potopowicz prezentuje nam makiety / modele szesnastu masek.

To maski pozbawione swojej funkcji. To rzeźby skupione na frontalnym wyrazie. To formy zbliżające się do sztuki ludowej / art brut, ale wyzerowane białym kolorem.

Te prymitywne i surowe obiekty, są wykonane w skali lekko powiększonego portretu, maski teatralnej, obrzędowej. Każda z rzeźb ma wyjątkowy charakter cech formalnych, które są w pełni otwarte na interpretację.

Cykl powstał w 2007 roku.