Dominik Stępniak, jako wnikliwy dokumentalista, analizuje przestrzeń, w której ludzie funkcjonują w cieniu i szarości – bez emocji, pozbawieni wyrazu, utkwieni w mechanicznym rytmie pracy.

EX to wystawa łącząca fotografię, wideo i formy przestrzenne, w której głównym tworzywem jest kurz – traktowany zarówno jako materiał, jak i jako repozytorium pamięci oraz śladów obecności. Z tej materii powstają formy odnoszące się do świata roślin, do ciała, przestrzeni domowej, a także szerszego obiegu materii w naturze.

"Od samego początku przyświecał nam cel, by spojrzeć na teatr w nowy sposób, dotrzeć do osób, przestrzeni i przedmiotów, które na co dzień są niedostępne albo w ogóle nie kojarzą się z teatrem, a są z nim związane. W wielu przypadkach fotografia stała się pretekstem do spotkań i odkrywania nowych warstw – emocji, napięć, gestów, symboliki, które są często niewidoczne na pierwszy rzut oka, ale stanowią o prawdziwej sile teatru" – Bartek Warzecha mentor warsztatów.

"Produkcja przestrzeni" dotyczy obszarów marginalnych — stref przejściowych między miastem a nie-miejscem. To tutaj powstają ekologiczne enklawy ciszy i zieleni oraz gated communities (zamknięte osiedla), ale także — na terenach po wyciętych połaciach lasu — gigantyczne huby i centra spedycyjne, sieci dróg i obwodnice.

Pareidolia - zjawisko, w którym ktoś widzi wzór lub obraz czegoś, co nie istnieje.

Projekt ten jest kontynuacją historii zapoczątkowanej na fakultecie z fotografii analogowej. Wtedy to trafiłam do lasu Kampinoskiego - byłej wioski Bromierzyk - i do tego miejsca wracałam przez kolejne 4 lata. Odkryłam w nim bowiem pewną magię, której nie znalazłam w żadnym innym lesie w Polsce. Przyciągnęły i zafascynowały mnie struktury tamtejszych drzew i historia, którą próbują opowiedzieć. Tak zaczęłam odkrywać świat tych największych roślin lądowych, odczuwać ich potęgę i rozumieć sposób ich funkcjonowania na naszej planecie. Do tego zgłębiłam wątek duchów i zjawisk paranormalnych, które podobno w tym kawałku lasu występują od setek lat. Pojawiły się myśli - jak to możliwe, że w tym jedynie miejscu drzewa są w tak niespotykany sposób zniekształcone? Czy to, co widzę, naprawdę tam jest?

Bromierzyk. Niegdyś wioska.

Brutalna wojna pozostawiła sam Las.

Ponoć las zachował więcej.

Z początku przyciągnęły mnie ślady po życiu ludzkim, ledwie zauważalne, co przyciągało jeszcze bardziej. Wracałam regularnie, porą jesienno-zimową, zapewniając wgląd w struktury tych Największych roślin lądowych, których potęga mnie onieśmieliła. Surowy, nagi las, ja i obiektyw. Do tego aura tajemniczości i obecności płynąca z drzew. I jakby zaczęły się ze mną komunikować, te właśnie drzewa. Pokręcone, zniekształcone, żywe; tak podobne do nas. Również martwe elementy jakby coś mówiły, Niewidocznym szeptem.

Czy to ja widzę?

"Nie było nas był las, nie będzie nas będzie las."

Na wystawie zaprezentuję zdjęcia w formie odbitek srebrno-żelatynowych, wywołanych w ciemni techniką analogową.

"Gdyby tylko zdawano sobie z tego sprawę, okazałoby się, że niemal wszyscy ludzie, każdy na swój sposób, w takiej czy innej chwili, żywią wobec oceanu niemal te same co ja uczucia."

Herman Melville, Moby Dick czyli Biały Wieloryb (przeł. Bronisław Zieliński)

Zespół Foto Pracowni Wschodniej oraz wybrane na podstawie otwartego naboru osoby artystyczne zapraszają na wystawę "Ishmael".

Ekspozycja jest naszą interpretacją podróży do świata wyobrażeń i ludzkiej fascynacji na temat oceanu oraz tak zwanej Wielkiej Wody. Jest również spotkaniem na przestrzeni sztuki wizualnej z żywiołem, który od początku wydobywał z ludzi marzenie o jego ujarzmieniu i paraliżował lękiem przed bezmiarem. Płynąc z wiatrem sięgamy wzrokiem za horyzont, naszym nawigatorem jest sztuka, a towarzyszem na pokładzie książka "Moby Dick" Hermana Melville’a.

Wystawa prezentuje uliczny reportaż trzytygodniowej podróży z południa na północ Wietnamu. Prezentowane zdjęcia powstawały podczas wielogodzinnych spacerów ulicami takich miast jak Ho Chi Minh, Dalat czy Hanoi. Aparatem kierowała ciekawość, czasem wręcz wścibskość; dwudziestocztero milimetrowy obiektyw wymagał bliskości, łaknął konfrontacji. Tytuł wystawy nawiązuje do podróży, podczas których wkradamy się w rytm dnia tysięcy bohaterów; to wymiana setek spojrzeń, rzadko dłuższych niż kilka sekund. Flesz jest prowokujący, jest moim przywitaniem; wzbudza zainteresowanie, uśmiech, zakłopotanie; spotyka obojętność, zadumę, radość, zmartwienie.

Znajdując się w samym centrum wydarzeń, zrodził się pomysł stworzenia wideo-artu, będącego wizualnym pamiętnikiem podróży, który razem z resztą ekspozycji stanowi próbę materializacji mijanych rytmów.

Ho Chi Minh, Vũng Tàu, Mũi Né, Dalat, Nha Trang, Da Nang, Hanoi, Hạ Long

Kuratorzy: Julia Rapior, Wojciech Kacprzak

O czym jest ten projekt?
O szukaniu pogodnego spojrzenia.
O tęsknocie za beztroską radością.
O przyjaźni z emocjami.
O pogodzeniu się ze sobą.
O zaufaniu sobie.

(...)Znam strach ciemności i stęchłego zapachu piwnicy(...)

Zamknij oczy jeszcze raz. Pomyśl o tym że urodziłeś się by marzyć. Że jedyne o czym marzysz to miłość piękna, namiętna. Pełna świadomej seksualności. Niespełniona. Przeczytaj wiersze Walta Whitmana. Czy mógłbyś powiedzieć tak o miłości ze swoich marzeń?

Ten projekt to reinterpretacja snu o białym świetle. Podczas białych nocy słońce zachodzi na chwilę, ale jego światło wciąż widać na horyzoncie. Nocne niebo jest raczej niebieskie niż ciemne. Białe światło w Finlandii może powodować u niektórych bezsenność, a inni doświadczają żywych, dziwnie intensywnych snów.(...)Finlandia musiała oddać część fińskiej Karelii Związkowi Radzieckiemu po wojnie zimowej 1939-40. Ponad 400 000 ewakuowanych z cedowanych terytoriów ponownie osiedliło się w różnych częściach Finlandii, stanowiąc wówczas 10% całkowitej populacji.