Bohaterami serii BLIZNY są niektórzy podopieczni zrzeszenia Porto Alegre (z Rovigo) oraz zrzeszenia Di Tutti i Colori (z Occhiobello). Artysta stworzył cykl wychodząc, w sensie teoretycznym, od pojęcia „blizny", rozumianej jako znak, który pozostaje po urazie fizycznym lub duchowym. Punktem wyjścia tej opowieści przedstawionej na fotografiach jest wspomnienie wywołane przez bohaterów, słowo, które nawiązuje do ich korzeni i wyznacza drogę wytyczoną przez tę traumę.

Jak pisze fotograf i opiekun artystyczny projektu, Patryk Karbowski:

Marcin Pietrucin jasno daje do zrozumienia, że fortuna to relacja z ojcem. I nie jest ważne, czy tworząc ten cykl, chce ją odzyskać, czy niczym przedwojenny dziedzic bezczelnie się z nią obnosi. Tworzy pociągający alternatywny świat, w którym przygoda i tajemnice do odkrycia się nie kończą. Ale zamiast na teorii płaskiej ziemi czy dominacji jaszczurów z kosmosu opiera go na wzajemnej akceptacji. Opowiada tę historię w najlepszej tradycji ciepłej ironii, na którą, zdawałoby się, nie można już liczyć

Według artystki materiał pod wspólną nazwą Histerium, to wynik wieloletnich rozważań, nad pozycją i roli kobiety w współczesnym społeczeństwie. Narodził się z potrzebny zgłębienia i zrozumienia wpływu predyspozycji osobowości i czynników zewnętrznych na funkcjonowanie dzisiejszej kobiety.

Nazwa projektu została zapożyczona od powszechnie znanej niedyspozycji psychosomatycznej, powszechnie znanej jako „Histeria". Nawiązanie do tej spowitej mgłą niesławy i humorystycznych definicji choroby wydaje się dość trafnie oddawać relację niewiast z obecnym światem.

Projekt duetu artystów jest serią portretów starożytnych nagrobków znajdujących się w bazylice Santa Croce we Florencji. Grobowce, powstałe w XIV i XV wieku, stanowią część jednego z najbardziej docenionych mauzoleów we Włoszech. Umieszczono na nich kamienne wizerunki wysokiej rangi mnichów i zamożnych kupców. Pod wpływem czasu płaskorzeźby zmieniły swój pierwotny kształt. Marmur został wytarty przez przechodzące stopy i pojawiła się na nim piękna woskowa patyna, bardzo przypominająca ludzkie kości. Dziś te mocno zdeformowane portrety bardziej niż ludzi przypominają nieznane kreatury z przyszłości.

Druk ręczny żelatynowo-srebrowy na papierze barytowym uzupełniają hafty Justyny Kosińskiej, zrobione złotą metalizowaną nicią. Portrety powstały na początku 2020 roku.

Projekt fotograficzny w formie interaktywnej wystawy jest, tak jakby, wehikułem do czasów, które mijają bezpowrotnie – w tym przypadku beztroskiego dzieciństwa spędzanego przez artystę na podwórkach warszawskiego osiedla Bemowo. Nie sięgając do archiwum autor buduje narrację o tym co było, z tego, co pozostało – materialnie oraz w pamięci swoich bohaterów, z którymi na podwórkach spędzał czas … po lekcjach. W sensie metaforycznym jest to opowieść o czasie, który, chociaż „kruszy betonowe cokoły na placach zabaw i wysypuje piasek z piaskownicy", to utrwala w pamięci szczególne chwile i utrwala nostalgię.