Second life – to bardzo pozytywne przesłanie o ludzkim życiu po trudnych życiowych przejściach, pokazane na przykładzie suchych liści.

Jesienią, w czasie pandemii szukając w moim ogrodzie tematu fotograficznego, spośród sterty suchych liści postanowiłam wybrać kilka, tworząc dla nich scenografie i dobierając właściwe oświetlenie, sprawiłam, że stały się moimi modelami, obiektami fotografowanymi. Tym zabiegiem nadałam im nowe znaczenie. Przenosząc je do świata sztuki dałam im drugie życie.

OLDBOYS opowiada o pracownikach Telewizji Polskiej, których zajęcia, choć w tym medium niezwykle potrzebne, nie kojarzą się blichtrem i reprezentacyjnością właściwą dla szklanego ekranu. To ludzie zaplecza, często świetni fachowcy w swoich dziedzinach. Bez ich ciężkiej pracy trudno byłoby osiągnąć efekt prezentowany na wizji. Przez lata zbudowali sobie renomę i wykształcili doświadczenie, które praktycznie jest nie do zastąpienia, na swoich stanowiskach pracują długie lata. Byli przez ten czas świadkami wielokrotnej wymiany kadry kierowniczej, zmiany estetyki i priorytetów w funkcjonowaniu telewizji, tym samym są po prostu bezcennymi świadkami jej transformacji. Ich zajęcia łączą ze sobą dwa pozornie trudno zestawialne światy; ten zza kamery i ten z sprzed kamery, czyniąc z nich swego rodzaju pomosty pomiędzy tym co realistyczne, a tym co wykreowane. Cykl fotograficzny OLDBOYS to praca dyplomowa zrealizowana w trakcie edukacji w Akademii Fotografii.

Patryk Karbowski

Bohaterami serii BLIZNY są niektórzy podopieczni zrzeszenia Porto Alegre (z Rovigo) oraz zrzeszenia Di Tutti i Colori (z Occhiobello). Artysta stworzył cykl wychodząc, w sensie teoretycznym, od pojęcia „blizny", rozumianej jako znak, który pozostaje po urazie fizycznym lub duchowym. Punktem wyjścia tej opowieści przedstawionej na fotografiach jest wspomnienie wywołane przez bohaterów, słowo, które nawiązuje do ich korzeni i wyznacza drogę wytyczoną przez tę traumę.

Jak pisze fotograf i opiekun artystyczny projektu, Patryk Karbowski:

Marcin Pietrucin jasno daje do zrozumienia, że fortuna to relacja z ojcem. I nie jest ważne, czy tworząc ten cykl, chce ją odzyskać, czy niczym przedwojenny dziedzic bezczelnie się z nią obnosi. Tworzy pociągający alternatywny świat, w którym przygoda i tajemnice do odkrycia się nie kończą. Ale zamiast na teorii płaskiej ziemi czy dominacji jaszczurów z kosmosu opiera go na wzajemnej akceptacji. Opowiada tę historię w najlepszej tradycji ciepłej ironii, na którą, zdawałoby się, nie można już liczyć.

Według artystki materiał pod wspólną nazwą Histerium, to wynik wieloletnich rozważań, nad pozycją i roli kobiety w współczesnym społeczeństwie. Narodził się z potrzebny zgłębienia i zrozumienia wpływu predyspozycji osobowości i czynników zewnętrznych na funkcjonowanie dzisiejszej kobiety.

Nazwa projektu została zapożyczona od powszechnie znanej niedyspozycji psychosomatycznej, powszechnie znanej jako „Histeria". Nawiązanie do tej spowitej mgłą niesławy i humorystycznych definicji choroby wydaje się dość trafnie oddawać relację niewiast z obecnym światem.