Centralny Port Komunikacyjny będzie wielkim węzłem transportowym, planowanym na terenie trzech mazowieckich gmin: Baranowa, Teresina i Wiskitek. Wystawa Czas Przyszły Konceptualny. CPK i okolice, prezentowana od 18 czerwca do 20 lipca 2025 roku, stanowiła czasoprzestrzenną eksplorację okolic CPK – powiatu grodziskiego, żyrardowskiego i sochaczewskiego – zarówno w odsłonie spekulatywnej, jak i ukazywanej przez realizm kapitalistyczny.

Punktem wyjścia był obraz mazowieckich wsi w przededniu inwestycji. Ten senny krajobraz odsyłał do opowieści z przeszłości i przyszłości, dokonanej i nie. Jej bohaterami i bohaterkami były: most z Radziejowic, wiadukt z Hipolitowa, komin z Mosznej, turzyca z Jaktorowa, tablica z Kasków, drogi wodne gminy Baranów, kleszcz z Jaktorowa, rzeka Pisia, fermy zwierzęce, pola ziemniaczane, drogi asfaltowe, autostrada A2, infrastruktura kolejowa, puszcza Jaktorowska, Wydmy Międzyborowskie, łąki baranowskie, park w Grodzisku, Bolimowski Park Krajobrazowy, Puszcza Mariańska.

W związku z inwestycją od kilku lat toczy się żywiołowa debata, której okresy intensyfikacji nakłają się na polski kalendarz wyborczy. Interesuje nas miejsce, w którym miałby stanąć potencjalny port lotniczy. Co tu się dzieje? Jak tu było? I jak mogłoby być? Czym się wyróżnia miejsce, które nie wyróżnia się niczym? Do czego może doprowadzić inwestycja, która traciła swoją formę i ideę, przeobrażając się w różne scenariusze w zależności od koniunktury i przypadku? Próbowaliśmy odpowiedzieć na te pytania bazując na kilkuletnich badaniach.

Wydarzenia towarzyszące

• 28.06.2025, 12.00–18.00 – dyżur, oprowadzanie autorskie Anny Siekierskiej i Piotra Puldziana Płucienniczaka
• 5.07.2025, 12.00–18.00 – dyżur, oprowadzanie autorskie Kuby Marii Mazurkiewicza
• 11.07.2025, 16.00–20.00 – dyżur, oprowadzanie autorskie Małgorzaty Gurowskiej i Agaty Szydłowskiej (Zoe)
• 19.07.2025, 20.00 – premiera zeszytu krajoznawczego Czasoprzestrzenna Podróż Krajoznawcza. Okolice Baranowa, wyd. Dar Dobryszyc 2025

Projekt finansowany ze środków na naukę Wydziału Rzeźby (wystawa) i Wydziału Badań Artystycznych i Studiów Kuratorskich (publikacja) Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Wystawa „Ćwiczenia z podzwyczajności” prezentowała studium ciała w przestrzeni, koncentrując się na relacji pomiędzy ciałem a społecznymi normami, ze szczególną uwagą na odstępstwa od tych norm. „Gumka w kieszeni” – metafora ludzkiego dyskomfortu w sytuacjach codziennych – kazała wytworzyć czułą relację z własnymi gestami niezamierzonymi. Galeria Pracowni Wschodniej przekształciła się w pole doświadczenia, którego efekt został dodatkowo wzmocniony przez obecność performerek w przestrzeni wystawienniczej. Wystawa dokumentowała również proces twórczy, odsłaniając jego transparentny, wspólnotowy charakter. Podejście badawcze i praktyki kolektywne służyły poszerzaniu pola sztuki oraz budowaniu relacji pomiędzy osobami twórczymi a publicznością. Wystawa odbyła się od 16 maja do 6 czerwca 2025 roku.

Moim pierwszym krokiem jest wyjście w teren, które pozwala mi na zmianę perspektyw i szukanie światów. Przyglądam się rozmaitym aspektom poznawczym towarzyszącym badaniom, czy to zanurzonym w cielesności czy naukowej precyzji.

Krysia Jędrzejewska-Szmek

Wystawa od różnych stron pokazuje relacje międzygatunkowe, relacje ludzko-roślinne. Niektóre prace wyrastają z potrzeby przewartościowania naukowego, biologicznego podejścia badaczki, która porządkuje i nazywa. W innych spojrzenie na rośliny i "z roślinami" jest sposobem na komentowanie zjawisk, tych politycznych i globalnych. Z perspektywy osobistej jest to przestrzeń wyciszenia i wolności, pozwalająca szukać innych sposobów doświadczania trudnej często "rzeczywistości".

Kuratorka: Paulina Mirowska

Współpraca: Kasper Jakubowski, Mateusz Olszewski Zaumne, Hamza Aqrabawi, Łukasz Zembaty/PHU Sitex, Marek Sadowski

Wystawa Cieplarnia prezentowała prace Mikołaja Chylaka, Anny Grochowskiej, Anny Grzymały, Piotra Kopika, Natana Kryszka, Pauliny Mirowskiej, Maryny Sakowskiej, Julka Płońskiego, Kacpra Tomaszewskiego i Saszę Wiktor. Prace eksplorowały metaforę cieplarni jako przestrzeni chronionej, sprzyjającej rozwojowi artystycznemu i współpracy, ale także jako miejsca kontemplacji nad zagrożeniami dla niezależnej twórczości. Inspiracją była obawa utraty Pracowni Wschodniej, a sama instalacja, zbudowana przez Piotra Kopika i Natana Kryszka, stanowiła mikroklimat artystyczny, w którym artyści swobodnie współtworzyli przestrzeń.

Wystawa zadawała pytania: jak tworzyć miejsca, które będą pełniły rolę artystycznych szklarni, w których w bezpieczny sposób da się pielęgnować idee nieskrępowanej twórczości, wymiany, dialogu, wolności, nie hierarchiczności? Czy da się je chronić przed nagłymi zmianami uwarunkowań polityczno-biznesowych? Czy w ogóle możliwe jest stworzenie idealnych okoliczności dla powstawania i rozwoju sztuki? Czy w izolowanych, cieplarnianych warunkach da się wypracować treści i idee dotyczące napięć świata zewnętrznego? Wystawa symbolicznie świętowała przedłużenie umowy najmu Pracowni Wschodniej.

Trwała od 13 września do 10 listopada 2024 roku i była częścią FRINGE Warszawa 2024. Współpraca obejmowała:

• Staromiejski Dom Kultury
• Instytut Adama Mickiewicza
• Bęc Zmiana
• Magazyn KMAG
• Magazyn MINT
• Magazyn MOST
• Magazyn SZUM

Wystawa „Stoję tu na stromym zboczu” prezentowała dialog, współpracę i wspólne tworzenie. Artyści z Galerii Pracownia Wschodnia zapraszali do udziału po jednej osobie, a prace były prezentowane w parach, każda z towarzyszącym, wspólnie napisanym opisem. Wśród uczestników znaleźli się: Antek Lisowski + Natalia Borczi, Jan Cieślak + Mikołaj Starowieyski, Mikołaj Chylak + Paweł Mysera, Paulina Mirowska + Klara Woźniak, Jędrek Owsiński + Ania Siekierska, Natak Kryszk + Paulina Koleśnikowa oraz Piotr Kopik + Olga Lubacz.

Wystawa trwała od 7 marca do 19 kwietnia 2024 roku.

Kafka chciał, by jego dzieła zostały zniszczone, ale Brod je ocalił – dzięki czemu dziś je znamy. Czy Kafka potrzebował przyjaciela? Może gdzieś w głębi wiedział, że Brod go nie posłucha?

Opiekę kuratorską sprawowali Antek Lisowski i Janek Cieślak, a plakat zaprojektował Janek Cieślak.

Wydarzenie na FB

GDZIE KTOŚ ROBI - TAM KTOŚ PATRZY

To był zapis eksperymentu. Choć każda osoba obierała inną strategię i model pracy, większość artystów tworzących Pracownię Wschodnią posiadała doświadczenie dzielenia wspólnej pracowni. Taka sytuacja miała swoje wady i zalety. Z jednej strony, trzeba było negocjować przestrzeń, nie deptać czyjejś pracy, zaakceptować trudną muzykę kolegi. Z drugiej strony, można było sporo zyskać wciskając się w jedno pudełko: materiały plastyczne przemieszczały się z rąk do rąk, podobnie krążyły idee, strzępki rozmów, opinie. Otwarty warsztat pozostawał w gotowości, by w jednej chwili ożyć i wypluć z siebie niespodziewane połączenie. A potem znowu zamilknąć.

Dwuznaczność nazwy tego miejsca - Galeria Pracownia Wschodnia - odzwierciedlała się w projekcie. Chcieliśmy być pracownią i galerią jednocześnie. Przez trzy tygodnie zamieniliśmy przestrzeń wystawienniczą w warsztat, żeby pobyć ze sobą i przyjrzeć się sobie podczas pracy. Odkrywanie tego, jak powstawały dzieła, pozbawiało je aury nietykalności. Bardziej widoczne stawało się napięcie pomiędzy decyzjami twórcy, a rolą przypadku. Zmiana perspektywy była atrakcyjna, ponieważ skracała dystans pomiędzy artystą, a odbiorcą. Rozmowa na wystawie mogła być bardziej swobodna, pozbawiona patosu, bezpośrednia.

Plakat: Michał Kasperek

Wydarzenia towarzyszące

• 17 Lutego - Antek Lisowski "nabijanie płótna"
• 18 Lutego - Jan Cieślak "malowanie malarza"
• 24 Lutego - Antek Lisowski "nabijanie płótna"
• 25 Lutego - Jan Cieślak "martwa natura"
• 2 Marca - Paulina Mirowska "sito z martwą"
• 3 Marca - Łukasz Zembaty "sito z martwą"
• 8 Marca - Tymek Bryndal koncert "You should do something with that laugh"
• 10 Marca - Tomasz Januchta koncert "Urodziny Arcydziełka"

Wystawa odbyła się od 17 lutego do 28 marca 2024 roku.

English below


Z cienia


Kontemplacyjna twórczość Kasi Rysiak stanowiła kontrast wobec rozemocjonowanego mainstreamu malarskiego. Poszukiwanie harmonii i spokoju w budowaniu relacji przestrzennych pomiędzy płaszczyznami barw i tekstur, wektorami linii – malowanych, wycinanych, naklejanych i wyszywanych – wynikało u artystki z fenomenologicznych badań nad doświadczeniem relacji obrazów do otoczenia, ich rezonowania w przestrzeni, współbrzmienia w zgrupowaniu z innymi pracami, czy wreszcie oddziaływania po pierwsze na artystkę, a następnie na widzów.
Działania Rysiak nasuwały natychmiastowe skojarzenia ze spuścizną konstruktywizmu, np. Kompozycjami architektonicznymi Władysława Strzemińskiego, przywodząc także na myśl Kąty energetyczne Józefa Robakowskiego, abstrakcyjne efemery Michała Budnego czy fascynację czernią u Rafała Bujnowskiego. Obaj artyści lubili posługiwać się węglem – u Kasi jego opiłki nadawały subtelną fakturę i walor przypruszonym szarością geometrycznym kompozycjom.
Wprowadzając aspekt poetyckiego minimalizmu, artystka przenosiła akcent na to, co pomiędzy, na marginesie, w kącie czy wręcz poza obrazem. Motyw cienia rzucanego przez obraz był osobnym tematem, asumptem do powstania nowego cyklu prac. Poprzez zastosowane materiały i techniki jak np. introligatorskie płótno czy tekturę stosowane w oprawach książek, dokonywało się swoiste uwznioślenie rzemiosła.
Ten minimalistyczny, awangardowy etos został u Rysiak podważony drobnymi, choć subwersywnymi gestami, wprowadzającymi wrażenie lekkości, ulotności i delikatności. Półprzezroczyste woale układające się w warstwowe, reliefowe kompozycje, element swobody w podejściu do kompozycji malowanej i haftowanej na fragmencie luźno zwisającej tkaniny, wyzierający nieoczekiwanie spod kompozycji neonowy kolor czy wreszcie płótna, z których wyłaziły łaskoczące oko niteczki – wprowadzały element eksperymentu i zabawy, zachęcającej widzów do uważniejszego spojrzenia, a także rozgoszczenia się w stworzonej przez artystkę sytuacji.
Wystawa trwała od 26 października do 5 listopada 2023 roku.

Wystawa studentek i studentów 2 Pracowni Podstaw Fotografii, ASP Warszawa, Wydział Grafiki, zatytułowana „Dawno i nieprawda”, prezentowała prace będące efektem transformacji spektrum przeżyć, zarówno pięknych, jak i bolesnych, które przemijając, stały się ulotnymi wspomnieniami lub pozostały na dłużej. Wystawa, trwająca od 28 czerwca do 9 lipca 2023 roku, inspirowała do refleksji nad nieodwracalnością czasu i odchodzeniem w niepamięć, opowiadając o niszczejących chwilach, których metaforą był odrywający się od ściany fragment tapety lub ciągłe przekształcenia przyrody w wierszu "Nothing Gold Can Stay" Roberta Frosta:

Nature’s first green is gold,

Her hardest hue to hold.

Her early leaf’s a flower;

But only so an hour.

Then leaf subsides to leaf.

So Eden sank to grief,

So dawn goes down to day.

Nothing gold can stay.

(Robert Frost, 1923)

Wystawiali: Aleksandra Wróbel / Bożena Niebój / Cyprian Szablak / Emil Laska / Kasia Phan / Laura Pietras / Maja Rogocka / Mikołaj Radecki / Mikołaj Soroczyński / Wiktoria Nowak / Wiktoria Solak / Zuza Radzikowska. Gościnny udział Osób Studenckich 1. roku II Pracowni Podstaw Fotografii ASP w Warszawie, Grafika

Promocja: Cyprian Szablak

Opieka: Bożena Niebój

Wystawa ISSHIN prezentowała prace Masafumiego Koshio (JPN) i Olgierda Zbychorskiego (PL) od 21 do 26 czerwca 2023 roku. Prace powstały w wyniku międzykontynentalnego dialogu twórczego, łączącego abstrakcję z konkretną wizją. Prezentowane były miniatury fotografii natychmiastowej Instax, będące eksperymentami z medium i światłoczułą emulsją, wzbogacone kaligrafią. Efekty były rezultatem zamierzonych i niekontrolowanych działań, takich jak naświetlanie kliszy na słońcu lub w ciemności. Drugą część wystawy stanowiły minimalistyczne, abstrakcyjne formy graficzne uzyskane techniką motusgrafii – skanowania elementów graficznych w ruchu. Prace, w różnych konfiguracjach (pojedynczo, dyptyki, tryptyki itd.), łączyły gest i znak, linię i punkt, w cyfrowo zmodyfikowanym geście malarskim i kontemplacyjnej interpretacji mistrza kaligrafii.

Artyści

Masafumi Koshio (JPN)

Pochodzący i mieszkający w Shizuoka. Mistrz i prowadzący szkołę kaligrafii. Był prezesem międzynarodowego stowarzyszenia promocji kaligrafii Ichijikai. Był performerem kaligrafii wielkoformatowej, tworzącym we współpracy z muzykami i tancerzami. Był również projektantem krajobrazów – ogrodów japońskich. Naukę kaligrafii rozpoczął w wieku siedmiu lat. Od najmłodszych lat starał się zrozumieć podstawy japońskich sztuk, jakimi są „droga” oraz piękno równowagi i dysproporcji. W 2021 roku utworzył stowarzyszenie Ichijikai, działające również w Europie. „Czego doświadczysz w kaligrafii? Co zrobisz z kaligrafią” - Ichijukai przede wszystkim promował kaligrafię na świecie. Ważnym etapem na ścieżce jego tworzenia było poznanie Agnieszki Yokoe - tłumaczki i promotorki kultury japońskiej w Polsce oraz Olgierda Zbychorskiego, z którym współpraca pomogła mu odnaleźć jego nową, europejską „drogę”. W ciągu ostatnich lat jego prace były prezentowane na wystawach w Japonii, Chinach, Mongolii, a także w Polsce i na Litwie.

Olgierd Zbychorski (PL)

Pochodzący z Sopotu, mieszkający w Warszawie absolwent Uniwersytetu Gdańskiego. Autor artykułów o tematyce identyfikacji wizualnych, grafiki użytkowej oraz percepcji kolorów. Kurator wystaw malarstwa nowoczesnego. Od kilku lat zawodowo związany z Instytutem Adama Mickiewicza. Pasjonat grafiki, fotografii oraz autor cotygodniowej audycji muzycznej prezentującej szeroko pojętą muzykę elektroniczną oraz muzykę świata.

Chciałbym opowiedzieć o próbach wyjścia z bezsilności – próbach kontaktu z ziemią, poszukiwania stabilnego punktu, w którym moje życie bardziej harmonijnie mogłoby się wpisać w życie na ziemi, w którym sztuka i działanie mogłyby wspierać się nawzajem.